Μελαγχολία

  Γιατί η χαρά δεν κρατάει για πάντα ; Γιατί πάντα πρέπει κάποιος ή κάτι να το διαλύει ;

  Η μέρα είχε ξεκινήσει καλά αλλά  μετά εξελίχθηκε σε κάπως παράξενη. Μια διαίσθηση μέσα μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Καθώς έπεφτε η νύχτα μια μέγγενη είχε σφίξει την καρδιά μου και με προειδοποιούσε ότι το άτομο που αγαπώ διέτρεχε κάποιο κίνδυνο, που στο τέλος βγήκε αληθείς. Κάτι είχε πάθει και δεν μου το έλεγαν. Η νύχτα ήταν αιώνια, η μέγγενη έσφιγγε πιο δυνατά την καρδιά μου και μέσα σε όλη την αγωνία μου προστέθηκε και ο ηλίθιος φίλος του που δεν μου έλεγε αν το αγαπημένο μου άτομο είναι καλά. Εκείνη την στιγμή πραγματικά ήθελα να σκοτώσω άνθρωπο. Εκτός από όλα αυτά έμαθα ότι με απάτησε με κάποια άλλη. Δεν ήξερα τι να πιστέψω , δεν ήθελα να το πιστέψω. Η νύχτα με βρήκε με την καρδιά μου σκισμένη και με δάκρυα στα μάτια.

Το επόμενο πρωί ήθελα να είχα λυθεί όλα αλλά ποτέ δεν παίρνουμε αυτό που επιθυμούμε. Τελικά ήταν ψέμα αυτό που μου είπαν. Τον πιστεύω!    Αλλά κάτι στο τόνο της φωνής του είχε αλλάξει, ήταν ψυχρός και απόμακρος. Μετά από τη σύντομη κουβέντα μας δεν ξαναειπώθηκε τίποτα μέχρι και τώρα. Τον αγαπάω αλλά φοβάμαι ότι τον χάνω, ίσως ήδη τον έχω χάσει, δεν ξέρω! Η καρδιά μου είναι σφιχτεί σαν να  την πνίγουν και το χαμόγελο μου να έχει παγώσει και να το έχουν αντικαταστήσει με μια μάσκα θλίψης. Η μελαγχολία κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στη ζωή μου. Μήπως ήμουν ηλίθια και ήλπιζα ότι θα ήμασταν ευτυχισμένοι και θα ήμασταν καλά ; Μήπως τελικά ο έρωτας δεν είναι για μένα ; Υπάρχει κάποιος εκεί έξω για να με νοιαστεί , να θέλει να είμαι καλά ; Δεν ξέρω! Δεν θέλουν να είμαι ευτυχισμένη, αυτό το γνωρίζω καλά! :’(        

Μια απρόσμενη αναστροφή

Τελικά η ζωή μπορεί να μην είναι μόνο πίκρα και απογοήτευση . Ένα απρόσμενο μήνυμα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.

   Μετά το χωρισμό  μου από τον Ερρίκο και το κενό που άφησε ο Παναγιώτης, η χαρά μου για ζωή είχε πνιγεί μαζί και όλα τα συναισθήματα εκτός φυσικά από την θλίψη, τον πόνο και την οδύνη αλλά όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν μετά από κάποιες αποφάσεις. Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται  πολύ και έχουν περάσει τα 40 κύματα στο τέλος σε πολλές περιπτώσεις θα είναι μαζί.

  Με τον Παναγιώτη έχουμε περάσει πολλά αλλά αυτή η φλόγα δεν σβήνει εύκολα από τις καρδιές και των δυο. Ένα μήνυμα στο λογαριασμό μου στο facebook  μπορεί να αλλάξει πολλά. Μετά από μια πολύωρη συζήτηση με τον Παναγιώτη αυτή η φλόγα είχε πια φουντώσει, οι αναμνήσεις που είχα κλειδώσει καλά έσπασαν τον τοίχο που τις κρατούσε φυλακισμένες. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά σαν να της είχαν δώσει ξανά ζωή. Η φωνή του τόσο ελκυστική που ζαλιζόμουν μέσα σε έναν στρόβιλο συναισθημάτων. Η κάθε του λέξη γκρέμιζε τον τοίχο που είχα φτιάξει στην καρδιά μου. Είναι σαν το προσωπικό μου ναρκωτικό, δεν μπορώ να του αντισταθώ. Πάντα λυγίζω σε αυτά που θέλει. Η αγάπη μου για αυτόν είναι τόσο δυνατή με όσα έχουν συμβεί μεταξύ μας. Δεν έχω ερωτευτεί κάποιον τόσο πολύ όσο αυτόν. Όσο και να πολεμούσα αυτόν τον έρωτα πάντα έχανα! Δεν μπορούσα να τον σβήσω από την καρδιά μου. Δεν θέλω να τον ξαναχάσω. Μπορεί να μην το αντέξω. Δεν ξέρω! Πάντα ήταν και ελπίζω να είναι όλος ο κόσμος μου! Τρελαίνομαι στην ιδέα αν πάθει κάτι και δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι. Ελπίζω και αυτός να νιώθει όπως και γω.

  Τελικά αυτός ο έρωτα που θα με οδηγήσει ; Στην καταστροφή μου ή στην χαρά  του να είσαι ερωτευμένος ;