Τελικά η ζωή δεν θέλει να ευτυχήσω!
Μέσα σε όλη την δυστυχία μου προστέθηκε και η απόπειρα αυτοκτονίας του αδερφού
μου. Τί από όλα να πρωτοσκευτώ ;;; Την δυστυχία μου στην ερωτική ζωή μου, το
αγόρι που έχασα, τα οικογενειακά μου δράματα ή το σχολείο;;;
Είχα καιρο να γράψω... Ήθελα να
κρατήσω μια απόσταση από όλους. Ήθελα να ξεχαστώ για λίγο. Ήθελα να πνιγώ μέσα
στο πόνο μου. Η κάθε μου μέρα είναι και μία μάχη τελικά. Κάθε μέρα νομίζω ότι
θα χαθώ όμως όταν αντιλαμβάνω ότι επιζώ ο πόνος του χαμού είναι ακόμα πιο
μεγάλος. Μέσα σε όλοι την βαβούρα θάνατοι πηγαινωέρχονται πια στην ζωή μου,
τώρα πια έχουν γίνει απλά μια συνήθεια. Έμαθα να ζω μέσα στον πόνο. Τελικά η
χαρά που λένε ότι είναι παντοτινή, μαλακίες λένε απλά κρατάει όσο ένα
ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων. Δεν μπορείς να την απολαύσεις όσο θέλεις εσύ. Αυτό
είναι το κακό με την χαρά μετά την γλύκα της πάντα αφήνει πίσω μια πίκρα
Καθώς οι μέρες περνούν
συνειδητοποιώ ότι κάθε λεπτό χάνω κάποιον. Μέσα σε 1 μέρα έχασα 2 φίλους. Ούτε
καν να φταίω... Συνεχίζουν να με πληγώνουν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κάθε τους
πράξη με σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Μέχρι πότε πια θα αντέξω?? Μέχρι πότε θα
αντέξει ο γυάλινος τοίχος μου ώσπου να γίνει θρύψαλα και σκόνη?? Κάθε
τους πράξη είναι για μένα ένα βήμα προς τον θάνατο. Δεν με ακούει κανείς, είναι
σαν να μην υπάρχω, σαν ένα φάντασμα που φωνάζει για σωτηρία αλλά κανείς δεν
ακούει και δεν βλέπει. Η ζωή μου πια είναι ένας σκοτεινός δρόμος που στο τέλος
θα χαθεί αν δεν επέμβει κανείς.
Κάθε βράδυ είναι μια μάχη
μεταξύ του πόνου και του ξέχασε που στο τέλος κάθε φορά κερδίζει ο πόνος και με
δάκρυα με παίρνει ο ύπνος......
